İnsanoğlu yunmuş, yıkanmış ve pak pak olduğunu sansa da ruh alemindeki feveylan ve kıskaca alınmış keşif duygular zamanın eyerinde hoplayarak gidiyor görülsede içinde savaşçıların seslerini duymamak mümkün değildir.
Bir şeylerin hayallerini kurarız, hayellerden hakikate giden o yollarda yürümek canımızı yakar veya zor gelir.
Bırakır kaçarız daha kolayına veya okyanuslardadır bütün kabahat.
Mücadelesini vermediğimiz her şey bize zulüm gibi gelir.
Güzele, iyiye, doğruya ve gelecekte bizi mest edecek şeylere varmaya çalışırken, nefsimiz zulüm görebilir herşey ağır gelebilir nefsimize.
Bir ordu misali nefsimiz kişinin en güçlü düşmanıdır.
Nefsimiz ile akıl arasını denge de tutabilsek hepimizin yolu cennet şüphesiz.
Ben her yerdeyim diyen Yaratıcımız inanmıyorsan, aynada temaşa ettiğin süretine bak, aldığın nefese, gönlüne, aklına bak.
Teslimiyetine, şükrüne, duana, imtihanına, sığındığın yüreğe tokmağına vurmadan her daim açık olan kapıya bak.
Çaba ve gayret göstermeden kaderimde bu varmış teslimiyet değil aksine yanlış bir düşünce arz eder.
Kader ve kaza anlayışı İslam alimleri tarafından fazlaca tartışılmış güçlükle anlaşılmıştır.
Bunu beş cümleye elbette sığdırmak mümkün değildir.
Teslimiyet olmadan kalbin mülhem olmazı imkansızdır.
Rabbim hayatı ve ölümü belli bir zaman dilimi içerisine gizlemiştir.
Bu zaman dilimi imtihan olabiliriz.
Külli irade veya cuzi irade ile de olabilir.
Bizim dışımızda gerçekleşen iradeler olması da müphemdir.
İmtihana sabır, Nimete şükür.
Sabır ve gayret içerisinde mücadele etmek, şükür ve hamd nezdinde mübrem bir kulluk bilincinde olmak, olabilmek ve kalben bunu dinç tutmak bir teslimiyettir.
Elbette külfet olacak ancak bu külfet rahmete müsteban olacaktır şüphesiz.
Yaratıcının rızası olmadan nefes almamız nasıl imkansızsa teslimiyet olmadan kalp huzuru öyle imkansızdır.
Nefesi bize bahşeden, kainatı muazzam düzenekte inşaa eden sanatkârın , Yaradanın sevgisi, teslimiyeti için önce perdeler kalkmalı, nefsin mürebbibi olmalıdır.
