Osmanlı Devleti, tarih boyunca farklı medeniyetleri bir araya getirerek, hoşgörü ve adaletiyle bilinen büyük bir devlet olarak varlığını sürdürdü. Bu büyük devletin temellerini atan Osmanlı padişahları, Resul-i Ekrem’e ﷺ olan derin muhabbet ve hürmetlerini hiçbir zaman gizlemediler. Osmanlı toplumunda, Nebi sevgisi sadece bir dini inanç değil, aynı zamanda bir hayat tarzı haline geldi.
Osmanlı Devleti’nin kurucusu Osman Gazi’den itibaren, idareciler ve halk, Resul-i Ekrem’in ﷺ örnek hayatını takip etmeye itina gösterdiler. O’nun adaleti, merhameti, cömertliği ve hoşgörüsü, Osmanlı idarecileri tarafından devletin temel prensipleri olarak benimsendi. Bu muhabbet, Osmanlı Devleti’nin uzun ömrü boyunca toplumun her kesimine yayıldı. Sultanlar, sadece devlet işlerinde değil, aynı zamanda günlük hayatta da Resulullah’ın ﷺ sünnet-i seniyyesine ittiba etmeye ihtimam gösterdiler.
Osmanlı kültüründe, Fahr-i Kainat’ın ﷺ sevgisi sanata, mimariye ve edebiyata da yansıdı. Camilerde, saraylarda ve diğer mimari eserlerde Resulullah’a ﷺ olan sevgi ve saygı emaresi sıklıkla görülmekteydi. Aynı zamanda, pek çok şair ve yazar, eserlerinde Efendimiz’in ﷺ ahlaki değerlerini ve telkinlerini işleyerek, topluma bu sevgiyi hatırlatma çabasındaydı.
Osmanlı Devleti’nin yıkılışından sonra dahi, Nebi sevgisi Türk toplumunda derin bir etki bırakmaya devam etti. Günümüzde, Türkiye’de pek çok kişi hala Efendimiz’in ﷺ sevgisiyle yoğrulmuş bir medeniyetin mirasını sürdürmeye çalışmaktadır. Bu muhabbet, geçmişten günümüze uzanan bir köprü olarak, Türk toplumunu bir araya getirmeye devam etmektedir.
